venres, 28 de febreiro de 2014

Cinema animación 4. O vendedor de fume

O Vendedor de fume foi galardoada co Goya á mellor curta de animación na súa edición do 2013.


Foi realizada por Jaime Maestro e os/as seus/súas estudiantes en Primerframe, unha escola de animación 3D de Valencia. Foi recoñecida por ser una mostra da comuñón entre técnica, narración e relevancia creativa conectada coa actualidade. 
Un ilusionista acabado de chegar a un pobo que semella ancorado en si mesmo gaña a adoración dos seus veciños e veciñas ao transformar calquera cousa co poder do seu envolvente fume máxico. Porén, detrás desas estelas de fume, segue a verdade e é así como O vendedor se converte nunha das alegorías mellor logradas sobre España e a súa crise. Esta obra, cuxo estilo remite ás curtas iniciais de Pixar, demostra o potencial que ten contar ben unha historia que, por sinxela, logra reflectir a realidade dun país que xa coñece as consecuencias do fume.

recomendábel ver a pantalla completa

Desenhando. A Terra sabe a loita. Testemuño de rebeldía labrega

A terra sabe a loita.
Testemuño de rebeldía labrega.

Este é o título dun fermoso libro con dous DVD's que tiven a honra e o pracer de enmaquetar na súa totalidade. O texto, obra de Emilio López Pérez, eterno loitador polos dereitos do agro galego, vai acompañado de numerosísimas fotografías e outros documentos que axudan a visualizar toda unha época, así como con dous valiosísimos DVD,s con imaxes daqueles tempos e o testemuño de quen foron protagonistas.
Publicado pola Fundación Bautista Álvarez de Estudos Nacionalistas podédelo atopar en moitas librarías do País.



Fotografando 4 - Ribas de Sil

Estas dúas fotografías, aínda que non o pareza, están feitas sen filtro ningún nin con retoque posterior. Están tiradas no interior da igrexa do mosteiro de Santo Estevo de Ribas de Sil coa luz que pola tarde se coaba polo rosetón da fachada. O resultado foi, para min, moi fermoso.



martes, 25 de febreiro de 2014

Fotografando 3 - Amsterdam (1)

Van algunhas fotos da viaxe a Amsterdam en 2011. Cidade impresionante se superades o "medo" a que vos atropele unha bicicleta. Corido, contrastes, culturas, modernidade e conservación do patrimonio... Unha cidade para voltar. As fotos que irei colgando son momentos que entraban por a retina e que cumpría fotografalos. Logo algo de retoque para acadar o obxectivo desexado ou... aproximado.








luns, 24 de febreiro de 2014

24 de febreiro Día de Rosalía

Hoxe é 24 de febreiro, para min, dende hai uns anos, Día NACIONAL de Rosalía.
Non hai moito máis que dicir que o que di a rapazada dos vídeos que van deseguido. Son vídeos de diferentes anos como exemplos dos centos de actividades que o profesorado fai para sementar nos máis cativos o amor pola nosa fala, pola nosa cultura, pola nosa Nación.
Téñolle especial cariño aos dous primeiros por seren nenos e nenas da miña comarca e ao último, se queredes e perdoade, polo insólito - exótico. Son nenos irlandeses.


domingo, 23 de febreiro de 2014

Documentário "Não me obriguem a vir para rua gritar"

Vaia este documentario como homenaxe a grandísimo José Afonso "Zeca" no aniversario da súa perda, o 23 de febreiro do 1987.


Zeca Afonso. O Home e a Obra marcaron a toda unha xeración de portugueses. E deixaron unha herdanza social e cultural ás xeracións seguintes. Todos temos algo de Zeca Afonso, un home cuxo xenio ultrapasa calquera época ou catalogación. Un home cuxa mensaxe se vehicula por letras que se revelan sempre actuais.

"Eu sou aquilo que fiz". Este programa de homenaxe ao Zeca Afonso é unha retribución por todo aquilo que el nos deu.

A SubFilmes convidou por iso varios artistas de áreas criativas contemporáneas para criaren unha obra de arte especialmente para o Zeca Afonso un filme, unha música, un deseño, unha animación de motion graphics. Será esa a interpretación, a homenaxe, o tributo de cada un destes artistas.
Así, podemos ter unha colaxe dun artista de street art, unha reinterpretación dun tema do Zeca ou unha produción de teatro. Rádio Macau, Nancy Vieira, Couple Coffee, Vicious 5, Raquel Tavares na música; a compañia de teatro Primeiros Sintomas; a dupla de videojamming Daltonic Brothers; Target e Mosaik no street art; Quebra-Diskos no turntablism; etc.

Alén diso, graváronse varias tertulias, cuxa conversa xira sobor da importancia do Zeca encanto músico e activista, mais principalmente á volta da figura humana que foi o Zeca.

A aposta forte deste programa reside nunha abordaxe de contidos que pretende captar por un lado a actualidade da mensaxe do Zeca e por outro a faceta máis humana da súa vida.




sábado, 22 de febreiro de 2014

Entrudo

Todas e todos somos coñecedores da importancia que o Entroido ten na Galiza. mais que ninguén pense que o entroido rural ficou reducido á nosa terra. Moitas son as manifestacións desta festa ancestral que perviviron, con poucas variacións, dende hai moitos, moitos anos ao longo da xeografía europea e americana.
Portugal, como non podía ser menos, fai continuidade coa nosa terra no que a estas festas atinxe. Fóra fronteiras, o Entrudo portugués é unha continuidade co noso, pervivindo ritos e costumes, manxares e músicas.
Eís dous exemplos de mascaradas da "Galiza do Sur".


O Entrudo Chocalheiro, protagonízano endiañados e coridos Caretos na aldea de Podence, Macedo de Cavaleiros en Trás Os Montes. A partir do «domingo gordo», os Caretos reinan por toda a rexión, a cuberto das súas máscaras de madeira e exóticos traxes de cores feitos de lá e mantas, . Invaden as rúas da aldea coaschocas ás costas. 


A aldea de Lazarim, situada na rexión Douro Sul, festexa o Entrudo entre comadres e compadres que levan máscaras artesanais que permiten libertar as mentes do pobo sen revelar o rosto, gañando a identidade de Careto.

As máscaras feitas de madeira de amieiro polos artesáns locais anuncian o ritual que dá inicio ao ciclo de festividades que comezam semanas antes da Terça-feira (Martes) Gorda de Carnaval. 
O compadre e a comadre, os dous de sexo masculino, lideran o cortexo, que alimenta a rivalidade entre sexos, que traban un axuste de contas atraveso de tiradas picantes.

Rematamos cunha cançao mítica de José Afonso: Moda do entrudo:

Cinema animación 4. De Profundis

Unha casa no medio do mar está ateigada de obxectos relacionados co mar e a navegación, e planos e deseños dun barco soñado por un pintor. A muller que o ama toca o violoncello na terraza fronte ao mar. A música convoca un fato de grandes cetáceos que se aproximan á casa. No entanto, o pintor vai de mariñeiro nun pesqueiro. Cando se desencadea unha treboada e unha onda xigantesca afunde a embarcación, a muller, na soidade da casa, intúe e presaxia a traxedia... Primeira longametraxe de animación dirixida por Miguelanxo Prado, primeira longa animada de Continental.

Palmarés:
Obtivo a máxima axuda do fondo europeo Eurimages para producción de obras audiovisuais. Candidata ao premio Goya da Academia Española como mellor filme de animación de 2006.
Nos premios Mestre Mateo 06 (entregados en maio de 2007) recibiu varios recoñecementos:
Miguelanxo Prado foi galardonado como mellor director (ex aequo con Carlos Iglesias por "Un franco, 14 pesetas"); Nani García e Xabier Ferreiro foron premiados polo mellor son; Nani García como autor da mellor banda sonora; o web www.deprofundislapelicula.com recibiu o premio á mellor produción interactiva.
A música e o seu compositor optaron aos Premios GoldSpirit (2008) nas categorías de mellor BSO española, mellor BSO de animación e mellor compositor español.


Ficha artística:
Dirección: Miguelanxo Prado  
Guionista: Miguelanxo Prado  
Música: Nani García  
Produción Executiva: Chelo Loureiro 
Produtora: Continental Producciones, S.L., Desembarco Producións, S.L., Estrella Galicia, Zeppelin Filmes 
Xénero: Natureza
Coprodución
Realizada a cor
Idioma V.O.: ningún


Ficha técnica:
Titulo orixinal: De Profundis
Tipo: Animación
Duración: 80'
Orixe: Galiza
Ano: 2006
Idioma subtitulada: ningún
Idioma dobrado: ningún



Fotografando 2 - Alexandre

Esta foto xa ten o seu tempo. É unha das máis bonitas que tirei ao meu fillo, e mira que non lle tirei eu fotos... 
Iso pasa por ser fillo único.


Carlos Velo, "Galicia" e Ispaniya

Nunha entrada anterior fíxenme eco do filme Ispaniya. Destacaba a importancia do mesmo como testemuña da cruenta guerra incivil que padeceron/mos e tamén subliñei que aparecían unhas imaxes interesantísimas da Galiza de entón.
O que eu non sabía é que, senón todas, parte desas imaxes galegas foron rodadas por Carlos Velo. O "culpábel" de que eu caise na conta foi un amigo galego dende o Xapón (unha das marabillosas cousas que ten este enredo enredante da Internet) que, casualmente, estivera vendo o filme "Galicia" de Velo o día anterior.




Eu, aínda que sabía de "Galicia" nunca a vira, é (era) unha desas cousiñas que van ficando pendentes para unha ocasión con máis tempo. Supoño que a todos/as nos pasa isto. Busquei "Galicia" grazas á ligazón deste amigo e... aí estaban as imaxes que os rusos empregaron para unha parte de Ispaniya.
Sobre Carlos Velo non vou falar. Hai suficiente información na "rede" como para aforrarvos o tempo de lerme a min.

O que si imos poñer para deleite de todos e de todas é o filme Galicia, impresionante testemuña daquela Galiza que xa foi.

Cinema animación 3. Swing of Change

Swing of change é unha magnífica curta de animación que trata de ser unha alegación contra o racismo. O protagonista é un barbeiro segregacionista (no escaparate do seu negocio podemos ler «white only») cuxos prexuízos só o deixan escoitar músicas militares ata que aparece na súa vida unha trompeta máxica…
Aconsello que vexades este vídeo en HD a pantalla completa.

Dirixido por: Harmony Bouchard, Andy Le Cocq, Joakim Riedinger, Raphael Cenzi
Música de Denis Riedinger
Jean Christophe Mentzer (trompeta), Stephane Fougeroux (percusión), Renaud Bernad (trombón), Sébastien Lentz (trompa), Michael Cortone (tuba).
Gravación: Denis Riedinger, Studio Aquarium, Hoerdt, FR
Deseño de Son: Jose Vicente, Studio des Aviateurs, Montpellier, FR
Mesturas : Matthias Heimlicher, Keytastic! studios, Lommiswil, CH
Coreógrafo : Tony Style, Christiane Cilluffo-Marciano




Ispaniya (URSS 1939)

Buscando cousas sobre a Guerra Civil atopeime con esta película rusa que, á par do interese que xa ten pola temática e a época na que foi rodada, podémoslle engadir unhas fermosas imaxes e cantigas gravadas na Galiza dos anos trinta. A película ten como lingua o ruso e está subtitulada ao italiano e, se tan só queredes ver a parte na que se ve a Galiza, esta está ao comezo do filme.
De seguido resumo algunhas cousas interesantes deste filme sacadas da web da Biblioteca Virtual Miguel de Cervantes
Ficha técnica.


Dirección e Montaxe: Esther Shub.

Guión: Vsevolod Vishnevsky.
Fotografía: Roman Karmen, Boris Makaseyev.


Sinopse: Documental de montaxe realizado trala fin da guerra civil española. Esfir Shub (Esther Shub) a partir das imaxes rodadas por Roman Karmen e Boris Makaseyev durante o conflito como correspondentes dos noticiarios soviéticos, xunto con material de propaganda de ámbolos bandos rodados por cámaras republicanas e fascistas.


Xa durante a estancia de Karmen en España, a dirección dos estudos Mosfilm, en Moscova, pensara na realización dunha longametraxe baseado no seu material. Como realizadora prevíase á mestra do «cinema de montaxe» Esfir Shub.
Ispanija nace nunha situación política peculiar. Trala derrota da república española, Stalin ofrece a Hitler un pacto de non agresión. A ata entón forte propaganda antialemá desaparece. A política interior da URSS inflúe no desenvolvemento do proxecto. Michael Kolstov, correspondente da «pravda» en Madrid durante a Guerra Civil, previsto como escritor do guión convértese en vítima das purgas stalinistas. Detido e deportado fusilárono con probabilidade no 1942. Roman Karmen previsto como supervisor e colaborador de Esfir Shub ten que marchar á China para filmar a loita contra os xaponeses. No lugar de Kolstov puxeron ao escritor soviético Vsevolod Vichnevski -guionista de Os mariños de Kronstad e fiel seguidor del «realismo socialista».


A realización de Ispanija (URSS 1939) convértese nun acto de balance ideolóxico: a república española perdeu a guerra. O filme ten que presentar esta realidade sen parecer derrotista ou pesimista. Así atópase unha solución narrativa clásica: a fin de Madrid como traizón contra o pobo invencíbel. O golpe de Besteiro preséntase como complot trotskista: «O traidor Miaja prepara unido cos trotskistas e coa quinta columna un forte golpe contra o pobo» declama o comentario. Tamén as causas da guerra quedan sen explicar. A través do pacto Hitler-Stalin evita o comentario a alusión directa á axuda alemá para Franco. Só a frase «Franco, o verdugo hispano-alemán» menciona o eixo Burgos-Berlín. A pesar desta breve frase o inimigo queda como unha forza abstracta, sen nome nin nacionalidade. Curiosamente crea a montaxe referencias que reprime o comentario: Un avión ardendo coa esvástica, a pintura «¡Viva Hitler!» nun pobo aragonés mostran por un lado que Ispanija é produto dunha transición da política exterior da URSS e por outra banda que a censura dos anos 30 se orientaba sobre todo aos comentarios dos documentais.

Dramatización e cambio do referente.

As tomas captadas por Roman Karmen complétanse con materiais filmados por operadores españois e por planos procedentes da propaganda fascista. Na montaxe, Esfir Shub mestura e dramatiza habilmente os materiais dispersos para lograr unha forma narrativa e unha lóxica interna dos acontecementos.

Un exemplo de cómo se cambia o marco referencial do material orixinal é a secuencia de San Sebastián. Esfir Shub dramatiza o material da primeira versión de K Sobytijam W Ispaniji e constrúe unha escena exemplar que implica os acontecementos que virán. Esta primeira bomba prepara xa ao espectador para os bombardeos de Madrid e Barcelona. Na súa esencia narrativa, no seu contido dramático, esta escena lembra a película de Alfred Hitchcock The birds (Os paxaros, EE.UU., 1963): No momento no que a protagonista sofre o primeiro ataque dunha gaivota.

Hai outras partes da película nas que se dramatiza o material case ata unha ficcionalización:

Nas escenas introdutoras vense tomas dunha aldea galega. É probábel que se trate de imaxes do desaparecido documental Galicia, que mencinara o ex director da empresa Film Popular Manuel Colino nunha entrevista. A imaxe de dous labregos engade ol comentario un diálogo ficticio: «Soubéchelo?, as Cortes proclamaron novos dereitos para nós». – «Si, pero cómo van a reaccionar os latifundistas?», As relaciones históricas expóñense a través de arquivos, e son, sen dúbida, auténticos labregos, pero a voz do locutor, a voice over, dramatiza o material.

Tamén as imaxes do inimigo, la autorepresentación da propaganda da España franquista, concéntranse a través de montaxe e música cara a escenas escuras e medievais. Os habilmente montados movementos producen unha certa sensación de claustrofobia. Os requetés, os frades, o miliciano católico co crucifixo teñen como fondo musical zarabandas arcaicas. O comentario: «A igrexa loita para Franco. estes homes proceden das familias latifundistas máis ricas de España», é case pura redundancia, a construída realidade do inimigo xa convence sen comentarios.

En Ispanija reflíctense a teoría maila práctica do cinema revolucionario dos anos vinte.

- Wolf Martin Hamdorf: «Madrid-Moscú. A Guerra Civil Española vista a través do «cinema de montaxe» soviético».















Fotografando 1 - Loiro

Van dúas pequenas mostras do que podedes ver se vos achegades pola aldea de Loiro, a 5 quilómetros da cidade de Ourense. Pertence ao Concello de Barbadás e a súa igrexa parroquial (de San Martiño de Loiro), do románico rural chama a atención pola belleza das tallas na pedra.








A RECEITA É MIÑA

Lembrei hoxe esta narración coa que tiven a honra de gañar o concurso de RELATO CURTO "LAREIRAS E POTES" na súa edición do 2009. Coido, e se non é así vaian por diante as miñas desculpas, que non houbo máis edicións deste concurso tan interesante pola temática do mesmo.
Este é o relato, agardo que gustedes del:

A RECEITA É MIÑA

Aí podrezas ti e mailo forno, interesada da miseria! E todo por un nada que che se pide, Hai que foderse! Para máis inri aturar este puto tránsito do domingo, é que non teñen remedio! O sábado para a aldea, como non? A destripar torróns e que o espírito aldeán non se perda. E o domingo? Pois o domingo del señor a foder aos demais porque claro, non hai mellor xeito de coller folgos para traballar o luns que pasar toda unha tarde festiva na autovía coa droga do fútbol dálle que te pego na radio dos collóns. Pero quen tería a feliz idea de chamarlle autovía a isto? Non, se a algúns que chaman enxeñeiros tiñan que poñelos a traballar cun pico e unha pá e non deixalos soltos cobrando por debuxar o xeito de matar aos demais no negro alcatrán.
Para onde vas burra do carallo? Non ves que aí adiante tamén están parados? Xa te crerás un fenómeno adiantando tres míseros sitios! Machiño, que por moito que fagas non chegas ao do canal plus. E este de diante? Matrícula de Ourense, como non? Iso si, ben seguro que leva a mala do carro ateigada de cebolas, patacas, tomates e un pito xa desplumado e sen tripas, e ben tesiño de comer millo e escaravellar pola horta adiante.
Cada vez que o penso menos me colle no caletre. So lembrar como se puxo a vistesantos da miña irmá por preguntar pola receita da Torta é que me…, foder!, é que non ten ningún senso. Nin que lle quixera corta-las mans canda a información! Nótase ben que o papá finou, que cando el estaba non tiñas estes fumes. Que agochado o levabas, bruxa latriqueira! E aínda ten a ousadía de dicir o moito que sacrificou ela para que eu estudase, será falsa a moi… Que se quedou a coidar a papá e por iso non casou, que se perdeu a xuventude traballando na pastelaría mentres eu vivía coma un rei en Santiago, que se nunca dei pancada nin na casa nin no negocio. Non casaches porque ninguén te quixo, que sempre fuches un figo paso malhumorado.
Maricón! Seica non tés outras luces no coche? Queres longas? Pois toma longas e así cegues polo camiño!
Agora que lembro, coido que o único que te aturou un chisco foi o Andrés do Pombal e acabou aborrecido, que el mesmo mo contara, porque en medio ano non lle deixaras nin tocar unha teta.  Pois agora, como non chas toque o san antoniño de pau de avelaira non chas vai tocar ninguén máis, que xa se sabe, catro efes ten a miña tía: fea, fraca, frouxa e fría.
Pégate, ostia, pégate a ver se nunha destas freo e me vés bica-lo cu! Que puto costume teñen algúns. Si home si, adianta e vaite que igual pensas que por facer iso es moito máis home.
É que non hai máis cousa na radio que fútbol e fútbol? Que xa está ben, que non todos somos tan simples… Vou cambiar o dial que xa canso de tanta pelota. Home isto xa é outra cousa, que delicia! Cantas veces cantamos isto na casa polas festas! Ven bailar Carmiña, Carmiña, Carmela, con zapato baixo e media de sedaaa...
* * *




Non, se este meu irmán non ten mellor idea para pasar o domingo que vir tocarme a cona. Tres anos e pico sen saber ren del e aparece pola porta para me pedir a receita. Pero, este ou non as pensa ou viuno unha meiga! Meiga, meiga… o certo é que xa hai moito que a ten, que para mal de ollo e pensamento torto chega ben a seca da miña cuñada. A “señora marquesa” que nin se dignou a vir con el, non vaia ser que colla cheiro de aldea e non a aturen mañá no Instituto. Si, outra e iso, sempre fachendeando de que traballa no Instituto. Claro que traballas nel, claro, pero o que non dis é que estás nas oficinas, e grazas a unha oposición amañada de auxiliar administrativo, que ben te arrastraches co teu sogro para que falase con aquel cliente noso, catedrático e presidente do tribunal que te ía examinar.
- Ola Carmiña, boa tarde ou case noite que con isto do cambio de hora… Por favor, ponme unha Torta que marchan meus fillos para Santiago e non poden pasar sen ela. - Aí tés, e dille ao teu home que non esqueza vir amañar a billa da cociña. Xa hai días que o chamei e non deixa de pingar. - Toma, son vinte euros, non si? E non te preocupes que en canto chegue á casa xa llelo lembro, é que estes días tivo bastante traballo e… - Nada muller, tampouco é morte de cristián, que veña cando poida pero que non o esqueza. - Xa me encargo eu de apuralo, descoida e ata mañá Carmiña. - Abur, abur!
E nin máis nin menos que a receita da Torta! Pero é que non as cavilan! Toda a vida vivindo coma un rei á costa da familia. Cando neno, como a mamá morreu no paritorio, criado co maior mimo do mundo, logo que se os estudos e a carreira, despois que se cartos para montar un bufete de non sei que, máis adiante para axudar co piso e agora… quere roubarme o meu “pan de tódolos días”. Abofé que non o entendo! Non sei se pisaría o forno dúas veces dende que cumpriu os dezaoito e sempre foi para pedir cartos, xamais para botar unha man e ven hoxe, que xa non vive o papá coa leria de que a receita é familiar. E o carallo! Ben escrito que quedou no testamento que a pastelaría e a casa onde ela está con todo o que ten dentro para min e o piso da praia para el.  Despois de enzoufarme con fariña toda a vida facendo milleiros e milleiros de Tortas sen máis axuda que a destas mans ven o comenenciudo a reclamar o que non é seu. Pois agarda sentado que a espera é longa, meu queridiño…
E aínda ten a cara de ameazar con denunciarme, érache boa! Denuncia oh! Denuncia! Que vas ti a bo lado. Malpocado! Cos anos que tés e sendo o fillo do Rei da Torta de Sandriz e aínda nos reparaches que a receita nunca estivo escrita, que a aprendín do papá e de que a fomos mellorando ao longo do tempo sen xamais poñela nun papel.
Vou poñe-la radio a ver se me relaxo un chisco. …e media de seda, de seda calada, ven bailar Carmiña… miñaaa namorada…
O Carballiño, decembro do 2009
Eladino Cabanelas Fernández

GRÂNDOLA VILA MORENA

Deixo aquí unha interpretación do Grândola Vila Morena que me emocionou. Foi gravado no Alentejo e cantan Os Ganhões de Castro Verde.
Esta gravación forma parte dun fermosísimo e interesantísmo proxecto chamado A música portuguesa a gostar dela própria. Eu para non decepcionar cunha descrición errónea deixo aquí a ligazón e trascribo o texto que figura na súa web: AMPAGDP.


A gravar Música Portuguesa desde 16 de Janeiro de 2011

A Música Portuguesa a Gostar Dela Própria é um projecto de Tiago Pereira ini­ciado a 16 de Janeiro de 2011. Assumiu-se o compromisso de filmar 5 projectos musicais por semana e criar um espólio de música portuguesa, visitável através da internet.

O conceito é simples, filmar os projectos musicais em locais inóspitos, onde não seria previsível encontrar músicos e colocando sempre o microfone à vista com o intuito de encarar o mundo como o grande palco.

No grande palco d’A Música Portuguesa a Gostar dela Própria cabem todos os músicos portugueses, sem excluir géneros ou formações musicais, desde o rock até ao fado passando pelo jazz e pela músi­ca tradicional. Com isto, é possível ter no mesmo arquivo nomes desde Noiserv às Adufeiras de Monsanto mostrando e celebrando assim a grande variedade musi­cal existente no nosso país.

5 MESES DE MPAGDP


A 15 de Janeiro de 2011 saiu uma reportagem sobre os projectos musicais que cantam em Português no Diário de Noticias! Essa reportagem foi a responsável pela abertura de um canal de vídeos no vimeo e no facebook que celebrasse a maravilhosa variedade da música portuguesa! E a 16 de Janeiro Tiago Pereira filmava o primeiro registo.

5 meses depois, 161 projectos musicais e mais de 300 vídeos já foram colocados no canal.

Somos um arquivo vivo que ainda por teimosia e vivacidade se recusa a acabar por falta de apoios. Estamos a fazer história e acreditamos que a Música Portuguesa ou feita em Portugal vai gostar de si própria com força, vai ser conhecida em todas as suas valências e que os músicos podem contar connosco para serem divulgados, arquivados, ouvidos e vistos!

Para a memória do futuro!

Desenhando. 24 de febreiro. DÍA de ROSALÍA

Este cartaz fíxeno, como se pode ver, para conmemorarmos o Día de Rosalía

Ás seis da tarde, dende o Casino do Carballiño (diante del, na rúa) imos sacar un micro e un altofalante e comezar a ler poemas de Rosalía implicando á xente que, nese momento, pase por alí. Para facer algo máis de ruído vai estar acompañándonos un gaiteiro ou unha gaiteira que interprete a "Alborada de Rosalía" e algunha peza máis.

De entrarlle aos/ás viandantes para que colaboren xorde a idea do nome da celebración: ASALTO ROSALIANO.





Rosalía de Castro sempre me trae ao maxín a lembranza de ser a autora do primeiro libro en galego que tiven nas mans. A miña xeración, a xente que andamos arredor dos 50, aniño arriba aniño abaixo somos quizais a última xeración cega, xorda e, en ocasións, muda cara á súa cultura porque, simplesmente, no ensino non existía e o que tiñamos arredor, nenos como eramos, non o viamos como cultura.

Agora tamén se pretende volver a negar o que somos máis as ferramentas, as armas, os medios para loitar contra diso son máis e están máis repartidas.

Ao que ía, lembro ese libriño, un "Follas Novas" que me emprestara un bo amigo, como algo insólito. Lembro tamén como o non ter costume, hábito de ler en galego me levaba á tradución mental inmediata ao español, como aínda fago hoxe co francés por ser o español a lingua na que asentei esa lingua no estudo... e mira que fago esforzos por traducir ao galego...

Menos enredarme e vaia a miña homenaxe particular a Rosalía no poema e na música que vai deseguido.

Xan

Xan vai coller leña ó monte,
Xan vai a compoñer cestos,
Xan vai a poda-las viñas,
Xan vai a apaña-lo esterco,
e leva o fol ó muíño,
e trai o estrume ó cortello,
e vai á fonte por augua,
e vai á misa cos nenos,
e fái o leito i o caldo...
Xan, en fin, é un Xan compreto,
desos que a cada muller
lle conviña un polo menos.
Pero cando un busca un Xan,
casi sempre atopa un Pedro.

Pepa, a fertunada Pepa,
muller do Xan que sabemos,
mentras seu home traballa,
ela lava os pés no rego,
cátalle as pulgas ó gato,
peitea os longos cabelos,
bótalles millo ás galiñas,
marmura co irmán do crego,
mira se hai ovos no niño,
bota un ollo ós mazanceiros,
e lambe a nata do leite,
e si pode bota un neto
ca comadre, que agachado
traillo en baixo do mantelo.
E cando Xan pola noite
chega cansado e famento,
ela xa o espera antre as mantas,
e ó velo entrar dille quedo:
-Por Dios non barulles moito...
que me estou mesmo morrendo.
-¿Pois que tes, ña mulleriña?
-¿Que hei de ter? Deita eses nenos,
que esta madre roe en min
cal roe un can nun codelo,
i ó cabo ha de dar comigo
nos terrós do simiterio...
-Pois, ña Pepa, toma un trago
de resolio que aquí teño,
e durme, ña mulleriña,
mentras os meniños deito.

De bágoas se enchen os ollos,
de Xan ó ver tales feitos;
mas non temás, que antre mil,
n'hai máis que un anxo antre os demos,
n'hai máis que un atormentado
antre mil que dan tormentos.





Cinema animación 2. Á FRANCESA



Plano negro sobre o que aparecen unhas letras nas que podemos ler: Versalles, 1700.
Así dá comezo a curtametraxe de animación À la française (Á francesa), proxecto fin de curso 2012 de cinco estudantes, Julien Hazebroucq, Emmanuelle Leleu, Morrigane Boyer, Ren Hsien Hsu e William Lorton, da escola de animación de Supinfocom na súa filial de Arles. Cunha notábel traxectoria en festivais de medio mundo, dende o máis recente Festival de animación por ordenador de Siggraph (Los Ángeles) gañando o "Best in Show Award" en todas as categorías, até o Premio do Xuri Mozo no Festival de animación de Roanne (Francia)ou o “White Poplar Award and Best Directing Nominate Prices” no Aniwow (International Student Animation Festival) na China (Beijing), entre outros.
Podes obter máis información aquí: Á francesa


Desenhando. Cartaz dos recitais-concertos de PARDEDOUS+UN

Estes cartaces, ou quizais mellor expresado este cartaz con tres versións foi feito para os recitais-concertos que estes mozos do Carballiño deron nos lugares e nas datas que figuran neles. Como os concertos practicamente eran iguais e o espaciamento no tempo mínimo xa non busquei facer cousas diferentes senón que, con pequenas variacións, acadar que se distinguisen ben uns dos outros. Por que non o mesmo cambiando só o texto? Moi sinxelo, porque nalgún lugar, como xa dixen pola proximidade no tempo, se puxeron todos os cartaces xuntos anunciando todos os concertos.
*****
Para quen non coñezades a PARDEDOUS, e en ocasións coma esta a PARDEDOUS + UN recoméndovos que busquedes algúns videos en Youtube, igual ficades sorprendidos.






Cinema animación 1. ABITA

Fermoso... Pode ser fermoso algo tan horríbel?


De madeira



Esta fotografía xa a tirei hai tempo e, lembrando este poema que a súa autora, Concha Rousia, xenerosamente se encargou de mandarme completo, ocorréuseme usala para ilustrar o texto.
O poema está dedicado á súa propia nai e, por tanto, está dedicado a todas as nais do mundo.
Grazas Concha por seres tan gran poeta.

DE MADEIRA

De madeira os ramos da macieira que sobem
que separa o lugar de dormir e o aconchega
De madeira a ucha de guardar o linho
De madeira a artesa onde se amassa o pão
De madeira o arcaz do grão e a tega de medi-lo
De madeira o berço dos meninos que medraram
De madeira a escada que sobe ao sobrado
De madeira a espeteira das garrafas
e as prateleiras da louça
De madeira os bancos e a mesa de jantar
De madeira a cama e a mesa de cabeceira
e o espelho
e o móvel da almofia
De madeira o lume que te faz topenear
De madeira o escano no que adormeces
De madeira o sonho e o barco no que foges
salvando o mundo das chamas
De madeira a porta e o fecho que se abre
e te faz acordar
De madeira as chancas da vizinha que entra
pisando as tábuas do sobrado
De madeira a vara que leva para enxotar os cães
e o seu medo
De madeira as castanhas que assareis esta noite
De madeira tu que te sabes manter firme como pau
De madeira o caixão no que deixarás este mundo
polo Além

Concha Rousia


Desenhando. A importancia de aprender xogando

Este é un dos traballos dos que me sinto máis orgulloso. Ti reciclas, Ourense gaña é un xogo de mesa, ao máis puro estilo do tradicional Xogo do Ganso ou Xogo da Oca. Un xogo no que se vai avantando segundo o número do dado e a casiña onde se cae.
A particularidade maior deste xogo, ademais de estar baseado nas cores dos contedores urbanos de reciclaxe, é a de que o resto das súas casiñas están relacionadas ben por lugares importantes do Concello de Ourense, ben por persoeiros importantes da historia deste concello.
Acompañado dunha unidade didáctica na que se propoñían actividades relacionadas á súa vez coa reciclaxe e coa historia ourensá fixéronse, se non lembro mal, uns dous mil exemplares que foron repartidos entre os colexios da cidade.
Podedes ollar a unidade didáctica e mailas regras do xogo nestas ligazóns:
Regras do xogo






Sei dun País...

Este blog nace sen pretensións, tenta ser o caderno de notas que sempre tiven nun espazo diferente. Por aquí aparecerán dende traballos ou experiencias miñas na fotografía e no deseño até pequenos textos, aos que tamén lle poderei chamar experimentos. Tamén pode aparecer cousas que me asombren, cousas que me emocionen, divirtan ou intranquilicen sexan ou non, estea ou non relacionado con elas.
Tan só intentarei seguir unha premisa que tamén sigo no meu día a día, o bo gusto e a beleza deberán primar neste espazo. Sei que a beleza é como todo, depende de quen percibe a mensaxe. Por tanto rectifico sen rectificar para dicir que a miña premisa será o que para min, para a miña percepción e sentidos considero bo gusto e beleza.
De seguido reproduzo un fermosísimo poema, cuxo título, dá nome a este blog. Trátase de "Sei dun país..." do poeta chairego Manuel María.

Sei dun País...  
Sei dun país que existe e non existe: 
é unha patria terreal e humana 
que envellece comigo día a día. 
Teño na lembranza o seu recendo 
a terra húmida, rosas e loureiro. 
Habito as súas cidades exemplares 
feitas de amor, dor e pedra grá 
con árbores e rúas silandeiras 
que van desembocar a prazas íntimas 
de nomes de estrela ou andoriña. 
Nos meus ollos levo as súas paisaxes, 
a máxica xeometría das súas casas, 
o seu ceo limpo, azul-grisento, 
sucado de leves nubes camiñantes, 
de brétemas vagas como anceios 
e luceiros que queiman como brasas. 
Nos meus ouvidos gardo o son sutil 
do vento cantando nos carballos, 
o musical murmurio dos seus ríos, 
o berro escuro e forte dos seus mares 
e os versos que din as arboredas. 
Esta patria existe. Eu vivo nela. 
Non ten odios, rancores nin envexas. 
Nunca souben, nin sei, o nome seu. 
Mais cando desexo nomear a este país 
os meus beizos énchense de luz 
e, dende o fondo do ser, digo: SALETA.